ทำไมจึงตั้งข้อกล่าวหาว่า ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทยตายแล้ว ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทย เป็นดนตรีดั้งเดิมที่มีอยู่ในสังคมไทย มีบทบาทและความสำคัญน้อยลง ไม่มีอะไรใหม่ ลำพังของเก่าที่มีอยู่เดิมก็รักษาไว้ไม่ได้ เมื่อมีแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทยก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของการพัฒนาโดยรัฐแต่อย่างใด ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทยถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง อยู่กับวิถีชีวิตในชุมชน อยู่ในวัด อยู่ตามบ้าน แม้ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทยจะเข้าไปอยู่ในโรงเรียนบ้าง ก็เป็นเพียงการจ้างชาวบ้านที่เล่นดนตรีได้ให้ตำแหน่งเป็นภารโรง แล้วมีหน้าที่สอนดนตรีให้กับเด็กได้เล่นแก้ความรำคาญเท่านั้น วันเวลาผ่านไป ครูดนตรีพื้นบ้านและครูดนตรีไทยก็ล้มหายตายจาก ความรู้เรื่องเพลง เนื้อร้อง ทำนองเพลง ทางเพลง เครื่องดนตรี ก็ไม่มีคนสืบทอด ไม่เก่งพอที่จะสืบทอด ได้แต่เพียงจำทรงเอาไว้ เพลงดนตรี เครื่องดนตรี ก็ตายไปกับครูดนตรีด้วย ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทยเป็นประวัติศาสตร์ของสังคมที่มีชีวิต เพราะดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทยให้อารมณ์ความรู้สึก ให้รสนิยม ให้บรรยากาศ บอกความเป็นไปของสังคม ทำให้นึกถึงอดีต รู้สึกถึงปัจจุบัน และคิดถึงอนาคต เมื่อนักดนตรีไม่มีงานทำ ไม่มีเวทีแสดง ฝีมือก็ตกต่ำลง รายได้ก็ไม่มี ในที่สุดก็ต้องละทิ้งไป ไม่มีใครได้เห็นของดี นักดนตรีฝีมือดีทั้งหลายก็เปลี่ยนอาชีพไปทำอย่างอื่น แขวนเครื่องดนตรีไว้ที่ฝาผนังบ้านแทน คือความตายของดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทย วันนี้มีบ้านเครื่องดนตรีได้บอกขายเครื่องดนตรี เพื่อให้วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล ได้เก็บรักษาเอาไว้ โดยอ้างว่าเป็นเครื่องดนตรีที่ดี มีประวัติศาสตร์ความเป็นมา เป็นเครื่องของครูดนตรีคนสำคัญ ซึ่งไม่อยากให้เครื่องดนตรีตกไปเป็นของคนอื่น (ร้านของเก่า) […]
The post สุกรี เจริญสุข : ดนตรีพื้นบ้านและดนตรีไทย ตายแล้ว appeared first on มติชนออนไลน์.