บางทีสิ่งที่เก็บไว้นานๆ เราไม่รู้หรอกว่าวันหนึ่งจะมีประโยชน์ ยิ่งเฉพาะงานที่เกี่ยวข้องกับสื่อสิ่งพิมพ์ด้วยแล้ว ทุกคนจะรู้ว่าในกองบรรณาธิการมีหนังสือพิมพ์ให้อ่านอย่างหลากหลาย ทั้งยังมีนิตยสาร วารสารวิชาการอีกจำนวนมาก เพราะสิ่งที่ซ่อนอยู่ในสื่อสิ่งพิมพ์เหล่านั้น บางครั้งมีบทสัมภาษณ์ดีๆ บางครั้งมีสกู๊ปน่าสนใจหลายเรื่อง ยิ่งเมื่อก่อนด้วยแล้ว จะมีมากกว่าสมัยนี้เสียอีก ถึงสิ้นปีนักข่าวตามโต๊ะต่างๆ จะนำสื่อสิ่งพิมพ์เหล่านี้มัดเชือกฟาง แล้วให้ทางแม่บ้านนำไปให้ฝ่ายจัดซื้อขายชั่งกิโลเป็นหนังสือเก่าไป ผมเองในฐานะที่ชอบอ่านบทสัมภาษณ์ดีๆ และชอบอ่านมุมความคิดในการทำธุรกิจของผู้นำธุรกิจต่างๆ จึงเก็บหนังสือที่พิมพ์เรื่องราวเหล่านี้ไว้เยอะมาก เริ่มแรกเก็บเป็นเล่ม โดยเฉพาะนิตยสารการเงินการธนาคาร, ผู้จัดการรายเดือน, สารคดี, แพรว, ดิฉัน, ลิปส์ และอื่นๆ อีกมากมาย แต่ตอนหลังหนังสือเริ่มเยอะขึ้น จึงจับมาแยกเก็บเป็นชิ้นๆ และไม่เฉพาะแต่นักธุรกิจเท่านั้น หากมีบทสัมภาษณ์ของผู้กำกับภาพยนตร์ไทย-เทศ, นักเขียน, นักแปล หรือจิตรกรชั้นครู ผมมักจะเก็บบทสัมภาษณ์เหล่านั้นเสมอ เก็บโดยไม่รู้ว่าจะนำไปใช้ประโยชน์ได้หรือเปล่า ผมเรียกสิ่งเหล่านี้ว่าเศษข่าว เพราะเป็นข่าวที่หลายคนไม่เอาแล้ว เป็นข่าวที่หลายคนอ่านแล้วทิ้ง หลายคนอ่านแล้วเก็บใส่กลับไม้แขวนหนังสือพิมพ์ แต่ผมเก็บกลับบ้าน เช่นเดียวกับเศษเทปที่ผมติดสอยห้อยตามพี่ๆ นักข่าวไปสัมภาษณ์เจ้าสัวในวงการธุรกิจต่างๆ สมัยเริ่มต้นทำงานใหม่ๆ ตอนนั้นเราเป็นเด็ก จึงนั่งอยู่ไกลจากผู้ถูกสัมภาษณ์ ไม่มีความกดดัน เพราะพี่นักข่าวเป็นผู้ถาม เราจึงทำหน้าที่เป็นคนอัดเทป จด และฟังอย่างตั้งใจ จนรู้ว่ากุญแจความสำเร็จของเจ้าสัวเหล่านั้น ไม่ได้อยู่ที่การบริหารจัดการ การวางกลยุทธ์ การใช้คนให้ถูกที่ถูกทางแต่เพียงอย่างเดียว หากยังมีเรื่องต่างๆ […]
The post คอลัมน์ เดินไปในเงาฝัน: เศษข่าว-เศษเทปมีชีวิต appeared first on มติชนออนไลน์.